Clicky


ELIZABETH KONING

‘Als 16, 17-jarige op de Vrije School was ik beslist geen binnenbeentje. Een vriendje, totally gay, had mijn haar aan één kant kort geschoren, de andere kant lang. Punk. Ik ging gewoon naar school met dat haar. Ik wilde ook het leger in. ‘Dat is wel zwaar, hoor’, riep de leraar maatschappijleer op de door mij aan hem verkeerd gestelde vraag. Ik was best wel timide. Ik dacht niet dat ik heel veel kon. Er liepen een paar Italiaanse jongens voorbij. Het was hun taal. Ik was bijna betoverd en ben na de HAVO in Milaan Italiaans gaan studeren. Na een halfjaar ontmoette ik een Amerikaans model. Het klikte. Eigenlijk had ik helemaal niet zoveel met modellen, we gingen uit in bepaalde clubs en scenes en zo ben ik erin gerold. Geen Claudia Schiffer, maar – ik had een heel goed lijf- als mannequin. Ik heb in Italië in tegenstelling tot Nederland – mijn vader was weggelopen, liet mijn moeder met drie kinderen achter, en jongste broertje was aan de drugs- mijn jeugd volledig vrij kunnen ontplooien.

Ik heb er – ik was 19- een geweldige tijd gehad, mijn vriendschappen goed opgebouwd. Positiviteit, mensen die je opnamen, dingen met je deelden. Een creatieve mondaine wereld, levendig en sexy. Alles is er kunst. Je kunt er niet niet mee in aanraking komen. Het heeft me onderhuids veel gebracht. Ik heb er leren fotograferen.’ Na vijftien jaar – met een korte onderbreking in Londen- keerde ze terug naar Nederland. ‘Vond op mijn 33 ste ‘de relatie waar je altijd naar zoekt’, werd vier jaar assistent van de tweede hoogste militair van Nederland. Toen kreeg ik mijn dochter Ottavia.

Elizabeth Koning (1966) heeft inmiddels als kunstfotograaf internationaal een oeuvre opgebouwd dat wereldwijd is omarmd en gelauwerd: van de belangrijkste musea, galeries, kunstbeurzen en biënnales tot prestigieuze awards en internationale fotobladen. Ook werd haar kunst opgenomen in de Koninklijke Nationale Bibliotheek in het depot van het Nederlands cultureel erfgoed.

‘Mijn eerste contact in de Nederlandse kunstwereld was het Haags Gemeentemuseum. De fotoportretten van de Duitse Loretta Lux. Ik was geïntrigeerd door haar kinderen en de hoge wolken. Als klein meisje kon ik urenlang in het gras liggen. De kleuren, de formaties, , dat het daar is en niet hier. Dat hele perspectief vond ik fascinerend. Kind zijn. De mooiste momenten in het leven. De imperfectie. Ze zijn nog zo raar, zo gek, zo leuk. Die stunteligheid, hun onbevangenheid. In mijn werk heb ik portretten en Hollandse luchten samengebracht. De zeggingskracht van mijn portretten is het verbeelden van de mens als een mensenziel. Het onzichtbare zichtbaar maken. Ik ga de hele wereld over.

Het is geen valse bescheidenheid. Ik doe wat ik mooi vind. Ik zit nooit te denken aan mijn volgend werk. Ik zit meer te denken van wat zal ik nog meer kunnen. Vanuit mezelf. Hoe kun je dingen opnieuw scheppen vanuit eigen onderzoek. Ik bepaal precies wat ik zelf wil en dat heb ik vanaf dag 1 gedaan. Als het niet meer voelt dat het van mij is, dan stop ik ermee.

Interview 2022 - WITH Leo Janssen,
Columnist, producent van films en televisieprogramma’s

Bol-An.nl


Using Format